دانشکده پرستاری

مصطفی حسینی فرد، درباره کمیته استقبال از امام، فعالیت گروه فرقان، شهادت آیت الله مفتح سخن گفته و خاطراتی درباره استاد شهید مطهری و آیت الله بهشتی، بیان می‌کند.

گزیده‌ای از گفت‌وگوی «ماهنامه شاهد یاران» با مصطفی حسینی فرد، یکی از محافظان آیت الله مفتح را در زیر می‌خوانید:

هنگام ورود حضرت امام چه فعالیتهائی داشتید؟
هنگام تشریف فرمائی حضرت امام، شهید مفتح در کمیته استقبال فعالیت داشتندو کمیته انتظامات را تشکیل دادند و ما هم افتخار داشتیم که در این کمیته در خدمت ایشان باشیم.
در نماز عید فطر سال پنجاه و هفت هم شرکت داشتید؟
بله، یادم هست که دو سه صف پشت سر ایشان ایستاده بودم. نماز که تمام شد پیام دادند و راهپیمایی شروع شد، در ابتدای خیابان دولت، مأموران حمله کردند و ایشان به زمین خوردند و عمامه از سرشان افتاد. عده ای دور ایشان را که مضروب شده بودند، گرفتند اما شهید مفتح بلند شدند و همه را به مسالمت دعوت کردند و گفتند چیزی نگوئید و کاری نکنید. همیشه، حتی با دشمنانشان با خوشروئی برخورد می کردند. حرفهایشان همیشه از سوز دل و با روی باز بود و بیشتر دوست داشتند با جوانها سروکله بزنند و خیلی روی جوانها حساب می کردند.
چه شد که مراقبت از ایشان را به عهده گرفتید؟
بعد از شهادت آیت الله مطهری، به زور حفاظت را به ایشان تحمیل کردیم.
چرا به زور؟
ایشان ابداً دوست نداشتند از مردم دور باشند و می گفتند وقتی با محافظ این طرف و آن طرف بروم، بین مردم و من فاصله می افتد، ولی به هر حال ما زیر بار نرفتیم و چند نفری بودیم که حفاظت ایشان را به عهده گرفتیم.
آیا شما اعضای گروه فرقان را می شناختید؟
دو نفر از آنهائی که دکتر مفتح را ترور کردند، نزدیک منزل ایشان می نشستند و در واقع، هم محله‌ای بودند.
بعد از انقلاب اعضای فرقان را دیده بودید؟
من یکی دو ماه مانده به ترور دکتر مفتح، آنها را ندیده بودم، ولی شهید بهمنی در دانشگاه الهیات دیده بود که اینها آنجا می پلکند و یکی از آنها به محض این که جواد بهمنی را می بیند، شروع به تیراندازی می کنند و شش تیر به او می‌زند که او زنده نماند و آنها را شناسائی نکند. جواد فکر نمی کرده که او بخواهد چنین کاری کند و فرد تروریست، اسم او را صدا زده و جواد هم برگشته و طرف، او را به رگبار بسته است.
پس شما در جریان تهدیدات آنها بودید؟
یک سخنرانی به اتفاق دکتر رفتیم که به ما گفتند اینجا مشکوک است و حواستان را جمع کنید که ما مراقبت کردیم اقدامی نشد. نمی دانم متوجه شدند که ما مراقب هستیم یا کلاً از برنامه شان منصرف شدند.
از تلفنها و نامه های تهدیدآمیز به شهید مفتح چیزی به یاددارید؟
شهید مفتح یکی دو باری خیلی گذرا اشاره ای کردند و گفتند از اینها حرفها زیاد است، ولی معمولا از این چیزها با هیچ کس حرف نمی زدند که نکند طرف نگران شود.
ظاهرا ایشان از این مراقبتها و از این که نمی توانستند بامردم تماس مستقیم داشته باشند، دلگیر بودند.
خیلی زیاد، بیش از اندازه، ایشان به کرات اصرار داشتند بدون اطلاع ما بروند، مخصوصا اگر بی وقت بود یا شب دیر خوابیده بودیم و یا احساس می کردند که ما خسته هستیم، خیلی به این چیزها فکر می کردند. صبح زود که می خواستند از خانه بیرون بروند، بسیار آهسته می رفتند که ما بیدار نشویم و این گوش به زنگ بودن خود ما بود که متوجه می شدیم. بین خودمان قرار گذاشته بودیم و کشیک می دادیم که یک وقت غافل نشویم و ایشان بروند. به همین دلیل به محض این که صدای در می آمد، همگی ازجا می پریدیم که از ایشان عقب نمانیم. ایشان تمام مدت غذایشان را با ما می خوردند و مرتب به ما سرکشی می کردند و می پرسیدند چیزی نمی خواهید؟ آب نمی خواهید؟ جایتان راحت است؟ خلاصه طوری شده بود که بیشتر ایشان مراقب ما بودند تا ما مراقب ایشان. بی نهایت محبت می کردند. واقعا ما همیشه شرمنده ایشان می شدیم.
از شهادت ایشان چگونه با خبر شدید؟
من منزل بودم و دختر کوچکم تب کرده و او را نزد پزشک برده بودم، به همین دلیل هم همراه دکتر نرفته بودم و شهید بهمنی جای من رفت. در خانه بودم که رادیو اعلام کرد و اشتباهی اسم پسرخاله دیگر ما که آقای شاه حسینی بود، را گفتند.
شما به دانشگاه رفتید یا بیمارستان؟
به بیمارستان امیراعلم رفتیم. آنجا بود که شنیدیم دکتر به شهادت رسیده اند.
بعد از شهادت استاد مطهری، حال وروز شهید مفتح چگونه بود؟
مرتب درباره شان صحبت می کردند و به شدت دلتنگ ایشان بودند و دائما می گفتند بعدها مردم متوجه خواهند شد که چه گوهری را از دست داده اند.
از شهید مطهری چه خاطره ای دارید؟
منزل آیت الله مطهری نزدیک منزل ما بود. پدرم گرمابه ای داشتند. در آن روزها هم که خانه ها عموما حمام نداشت و آیت الله مطهری به این گرمابه می آمدند. یادم هست هر وقت که می آمدند، ساعتها روی صندلی می نشستند و کتاب دستشان بود و مطالعه می کردند و حتی یک بار اعتراض نمی کردند که معطل شده اند یا نوبتشان دیر شده و یا اشکالی نمی گرفتند که وقتشان تلف شده یا نمره ای که به ایشان دادند گرم بوده، سردبوده، کثیف بوده. هیچ گلایه ای نمی کردند.
از شهید بهشتی چه خاطره ای به یادتان مانده؟
یادم هست که جلوی خانه شان زمین فوتبالی بود. ما دائما توپمان می افتاد در خانه ایشان و مزاحمشان می شدیم و هر بار ایشان بدون اینکه از دست ما ناراحت شوند، توپ را برایمان می آوردند و هیچ وقت نمی گفتند سرو صدا نکنید.
از ارتباط شهید مفتح با پدر و مادرشان خاطره ای دارید؟
بله، اتفاقاً یک بار همراه دکتر به همدان رفتیم، چون پدرشان بیمار بودند. خدا شاهد است که دکتر بیشتر از آنچه که به ایشان برسند، به ما می رسیدند و می گفتند شما مهمان هستید. حتی ما را به کوههای عباس آباد همدان بردند و گرداندند و از خاطرات کودکی و جوانی خود برایمان گفتند.
مثل اینکه دکتر مفتح خیلی علاقمند به طبیعت و پیاده روی بوده اند.
خیلی زیاد، خیلی طبیعت را دوست داشتند. یک بار هم یک تابستان ما را دماوندبردند که خیلی خوش گذشت،ولی متأسفانه در آنجا خبر فوت آیت الله طالقانی را شنیدیم و خیلی منقلب شدیم و با ناراحتی گفتند، «بالاخره آن قدر منافقین اذیت کردند تا این مرد نازنین از دست رفت.»
و چندان نگذشت که خود ایشان هم به شهادت رسیدند.
چرا این را می گوئید؟ دکتر رفتند عیادت پدر بیمارشان وخودشان زودتر از پدر از دنیا رفتند. کسی جرئت نمی کرد خبر شهادت دکتر را به پدرشان بدهد و بنده خدا دائما چشم به راه بودند و سه چهارماهی هم بیشتر، بعد از شهادت پسرشان زنده نماندند و تا آخر عمر هم کسی به ایشان نگفت که چه شده است.